Vallen en opstaan - Jan Vanhaelen

'Vallen en opstaan'

                 Voor Anneleen

5.

de avond is al laat wanneer zij huiswaarts keert

waar ben je dan geweest, wie heb je dan gezien

de deur slaat dicht, heeft zij geleerd misschien

hoe men het best verkeken kansen keert

zij hapert aan haar kleren en haar boeken

zij kamt mijn woorden met wat prikkeldraad

zij kleurt al lang niet meer de dageraad

die zij soms uren later nog gaat zoeken

maar dan breekt even langzaam plots als zij

de zon weer teder door de zwarte wolken

weet zij mijn verzen prachtig te vertolken

speelt weer haar rol in elk gedicht van mij

ik weet nog altijd niet of ik haar ken

ik huiver als ik eraan denk, ik ril

de wereld vol verwachting, die zij gretig grijpen wil

en ik dan die haar vader ben

Jan Vanhaelen

november 1989

Op 12 september 2014 werd te Dilbeek de nieuwste bundel van Jan Vanhaelen voorgesteld: “Zo gaan de woorden weer hun eigen weg en die van mij” is een chronologische selectie uit de vele honderden gedichten die Jan Vanhaelen (1946) sinds 1963 schreef. Deze bloemlezing vertoont dus een grote variëteit, zowel naar inhoud als naar taal.

Voor mij persoonlijk sprong o.a. bovenstaand gedicht er extra uit vanwege de herkenbaarheid, het is het 5de en laatste gedicht uit de cyclus ‘Vallen en opstaan’, waarin de vaderfiguur zijn dochter ziet opgroeien in 5 verschillende leeftijdsfases van peuter tot puber.

Voor meer info rond de bundel of bestellingen kan men terecht bij uitgeverij De Draak:
http://www.dedraak.org/boek/zo-gaan-de-woorden-weer-hun-eigen-weg-en-die-van-mij.html 
of rechtstreeks bij Jan Vanhaelen zelf, via mail: jan.vanhaelen@skynet.be