Voor elk gemoed kleurt zij een glimlachen toont zij rozen waar er doornen zijnen van de pijn alleen het helenzo kleedt zij zich in ballingschapwant vroeger viel zij van de trapen stootte zij zich tegen deurenmaar door het grijs heen zag zij kleurenen achter wolken steeds de zonmen weet niet hoe het echt begonmaar minzaam groet zij de verplegeren oude schimmen uit haar geestdie zij herinnert of verzonnog steeds acteert zij heel integerde vrouw die zij ooit is geweest.© bert deben
Semarang, Indonesia, 05 december 2003.
een prachtig gedicht Bert
BeantwoordenVerwijderengeweld kan diepe wonden slaan...
schrijnend en waardig
BeantwoordenVerwijderenen gewoon zeer mooi
ontroerend mooi.
BeantwoordenVerwijderenhet sluit mooi aan bij mijn klaagzang....
BeantwoordenVerwijderendie eenvoud spreekt me aan....
x
niet als Corrie hoop ik....
bijzonder mooi
BeantwoordenVerwijderenrakend
BeantwoordenVerwijderenRaakt me ... ontroerend geschreven.
BeantwoordenVerwijderenSchrijnend en waardig en heel beeldend. Dank.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig stuk, een mooi eerbetoon aan de mensen die een enorm lijden te verwerken hebben.
BeantwoordenVerwijderenWondermooi ...met de juiste toon,dank je
BeantwoordenVerwijderenBijzonder :)
BeantwoordenVerwijderenNog precies zo als destijds. Alleen moest ik nu aan een demente tante denken die met de kerkbode onder haar arm, de mensen minzaam vroeg hoe het er nu mee ging. En de mensen antwoordden steevast, goed, dank u zuster. Zij was ooit wijkverpleegster in een dorp in Zeeuws Vlaanderen.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoe het gedicht dan toch ook weer een andere kleur krijgt door jouw herinnering - zelf lees ik het dan nu ook even met andere ogen dan toen ik het schreef (toen nog met een heel specifieke gebeurtenis als aanleiding ...)
VerwijderenEen prachtig gedicht.
BeantwoordenVerwijderenSimone