Ik raam de maten van jouw meubelsen wat ik thuis aan ruimte hebaan overschot, aan plaats nog vrijaan speling in dat hart van mijen of het slim is, herbeginnenmijn huis te delen en mijn tijdde angst, de onverschilligheidmijn koude ik te overwinnenwant thuis ontwaar ik het verledenin volle kamers, oude kastenin elke plek een argumentom heel voorzichtig af te tastenmaar anderzijds voel ik tevredenhoe jij reeds ingeworteld bent.© bert debenAntwerpen, zaterdag 8 april 2006, voor Bob.
Gepubliceerd in bundel beste gedichten van de 9de poëziewedstrijd VtbKultuur Opwijk.
heel erg mooi!
BeantwoordenVerwijderenen ook herkenbaar
Passen en meten dus :-).
BeantwoordenVerwijderenLeest na de klik wel anders.
BeantwoordenVerwijdereneen gedicht dat voor mij twee keer een heel ander invoelen heeft gekregen ... nu als kleine nagedachtenis spijtig genoeg ...
Verwijderengewoonweg een bijzonder gedicht , met veel diepte, en ontroering
VerwijderenOwh wat mooi....
BeantwoordenVerwijderengevoelig mooi
BeantwoordenVerwijderenja, die twijfel...
BeantwoordenVerwijderenmooi
BeantwoordenVerwijderenJouw situatie is inmiddels veranderd? Soms denk ik dat het leven één constante stroom aan verandering is. Dat vasthouden aan wat je hebt omdraait in los laten.
BeantwoordenVerwijderenhet leven is inderdaad een stroom van veranderingen - al was het de laatste jaren eindelijk wat kalmer geworden voor mij - een hagelstorm bracht daar weer even verandering in, nu overweeg ik steeds meer om te verhuizen ... de enige constante is misschien wel de verandering ...
Verwijderenook dit gedicht is al een stukje geschiedenis ondertussen, degene voor wie ik het schreef is spijtig genoeg zelfs al (veel, veel te jong) overleden ...