Als haar man niet gedronken had
keek hij TV en maakte hij af en toe een grommend geluid, als hij dronken was
vroeg hij steeds wat er mis was en zelfs
als ze zweeg, was het antwoord verkeerd
als hij haar sloeg, sloeg hij net zo lang
tot ze smeekte om op te houden
nu zit ze op een bank in een park in Antwerpen
op duizend kilometer van hem vandaan
een witgele spoeling in haar kapsel
een zonnebril, een roze short en een topje
in de schaduw, tussen twee kuisposten door
stuurt ze een vriendin een berichtje
de zon schijnt, het leven hier is beter.
© bert deben
Antwerpen, stadspark, donderdag 18 juli 2013
.
aangrijpend en mooi
BeantwoordenVerwijderenHeel indringend geschreven.
BeantwoordenVerwijderenin welke vorm dan ook; het blijft aangrijpend.
BeantwoordenVerwijderenMooi Bert...
BeantwoordenVerwijderenrakend
BeantwoordenVerwijderenmooi
BeantwoordenVerwijderenaangrijpend
BeantwoordenVerwijderenWaw het eerste wat ik van je lees.....heel mooi en pakkend geschreven
BeantwoordenVerwijderenAl jouw 'liefde-werk'heeft dat bittere toetsje en de toets van hoop en liefde. Misschien een klein toetsje, heel klein toetsje van geloof. Maar daar ben ik niet zeker van. Ik ben gek op jouw werk, juist om het wrange en het zoete. Omdat dat zo reëel is en zacht geschreven.
BeantwoordenVerwijdereneen compliment om helemaal blij van te worden ... :-)
VerwijderenHij is weg.
BeantwoordenVerwijderenDe zon kan weer schijnen...
Hoevelen zitten zo en daar
en schrijven hetzelfde...?
Zo aangrijpend mooi Bert !
BeantwoordenVerwijderen… de zon schijnt ..,
.., daar is het leven beter ..
Treurig toch!
Mooi maar aangrijpend !
BeantwoordenVerwijderen