.
Geduld.Abnormaal maar toch aanvaardbeschaafd tracht zij mij te gedogenmaar draai of keer het, in haar ogenben ik voor altijd minder waardterwijl mijn moeder naar mij staartplan ik weer nieuwe monologenal baat het weinig, mijn betogenhet rebelleren voor mijn aarddus ik bedenk me en berustin het verachten van de feitenwaarom zou ik alsnog bepleitenwat zij al weet maar heel bewustgraag in de stilte wil doen slijtenwaar dit het minst nog verontrust.© bert debenAntwerpen, zaterdag 17 juli 1993
Nominatie Poëziewedstrijd HolebiHuis Vlaams Brabant, Leuven 23 sep. 2009Gepubliceerd in de bloemlezing ‘uitgelicht’
bijhorend blog : Poezieprijs uit handen van minister Pascal Smetfoto komt uit de prachtige maar intense film: Prayers for Bobby:
och ja, de moeder. Dat is toch ergens niet je beste vriend, en dat zeg ik terwijl mijn jongetje als zand tussen mijn vingers wegstroomt. Niet de plek om te willen zijn, die moedervingers, voor dat vrije zand.
BeantwoordenVerwijderenhé barbara,
BeantwoordenVerwijderendat heb je in elk geval heel erg mooi en wijs verwoord als moeder !
Ik bezit mijn nodige rol in hopie deernis.
BeantwoordenVerwijderenIk ken die strijd ook, zij het om andere onderwerpen.
BeantwoordenVerwijderenEen gedicht dat ik herken en niet omdat ik het ken. Bitterhardzachtgedicht in een omgekeerd begrip. x
BeantwoordenVerwijderen@ barbara : in elk geval mooi dat je er toch bij stilstaat en over doordenkt, velen willen het eerder gemakzuchtig 'in stilte doen slijten' ...
BeantwoordenVerwijderen@ Kiezels en Johan : n.a.v. jullie reactie las ik het gedicht nu zelf ook ruimer en ja, het kan inderdaad ook over andere manieren van anders zijn en/of niet (ten volle) aanvaard worden gaan - het gevoel dat je er door krijgt is uiteindelijk hetzelfde ...
.
ja mooi die beelden van Barbara..
BeantwoordenVerwijderenmijn gedachten gaan meteen naar een vriendin..
haar zoon is zo duidelijk homo...en dan haar ontkenning of verwarring waarin ze raakt...en dat raakt mij weer...
misschien zou ik ook wel stil vallen maar dat weet ik niet...mijn moeder viel ook stil toen ik zei dat ik zwanger was, ze verliet in stilte de kamer, ik zag en voelde dat als een afwijzing...ze ontkende me op dat moment, juist toen ik haar nodig had (just when I needed her most)...moeders...zucht....
ik begrijp niet dat men niet iedereen laat leven zoals ie wil, liefhebben wie hij wil....
BeantwoordenVerwijderenals moeder kan ik niet anders dan onvoorwaardelijk liefhebben, over alle grenzen heen...
BeantwoordenVerwijdereneen heel indringend gedicht
Zo'n 28 jaar geleden vertelde ik mijn moeder dat ik homo was, ik kreeg de keuze, 'normaal' worden of de deur uit. Ik was 17 en trok de deur achter me dicht.
BeantwoordenVerwijderenWout
ik het niemand zo mooi zien verwoorden.
BeantwoordenVerwijderenzo schrijnend en toch zo zacht verwoord...
BeantwoordenVerwijderenheel mooi
BeantwoordenVerwijderenAltijd maar verklaren en uitleggen, wat een ellende.
BeantwoordenVerwijderenNiets is beter dan jezelf zijn, punt.
Verfijnd je gevoelens neergevlijd..
BeantwoordenVerwijderenDank je....
Tijdloos...
BeantwoordenVerwijderenEen gevoelig onderwerp, zo mooi verwoord.
BeantwoordenVerwijderenSimone
Juist haar woorden,zo belangrijk,als mens ben je mooi Bert!
BeantwoordenVerwijderenintens...
BeantwoordenVerwijderenZij aanvaardde het
BeantwoordenVerwijderenonverwacht
wat ik nooit van haar
had gedacht
en nu ze niets meer weet
weet ik als geen ander
Zij is mijn mama, ik haar kind
hoe 't ook verandert