Ik streel het bed waar jij en ik begon
het laken voelt verlaten maar je leeft
nog naakt naast mij, vertraagd, voorbijgestreefd
versteend in bloed achter de horizon
het kussen leent zich als een blok beton
ik stoot mijn hoofd aan hoe jij niet meer geeft
om mij, aan hoe jouw herinnering kleeft
aan al wat achterblijft – jij overwon
jouw twijfels, jouw angst, jouw kale eenzaam-
heid en je liet mij achter met de lijken
ik ruim ze langzaam op, hen nog ontwijken
kan ik niet – ik leg me wee naast hen, lijdzaam
hoe ik me draai of keer, ze blijven kijken
ze fluisteren één voor één jouw naam.
© bert deben
Antwerpen, o2 oktober 2ooo, voor Frank.
Werd gepubliceerd in literair-cultureel tijdschrift Schoon Schip Jg21, nr.2 - juni 2014
ontroerend mooi!
BeantwoordenVerwijderenben zeer geraakt
Wow, het verdriet zeer intens en voelbaar.
BeantwoordenVerwijderenhoe gaat die ander met de schuldvraag om?
BeantwoordenVerwijderenaangrijpend
BeantwoordenVerwijderenzeer mooi, zeer intens
BeantwoordenVerwijderenbeklijvend
BeantwoordenVerwijderenIk deel het maar laat het nog even bezinken.......Fraai, beslist, maar het raakt me zo.......
BeantwoordenVerwijderenHerkenbare pijn...
BeantwoordenVerwijderenZo moest het zijn en zo is het ook....
Mooi Bert.....
ONTROEREND MOOI
BeantwoordenVerwijderenWow... Dit gedicht is echt heel mooi en diep.
BeantwoordenVerwijderenJa, zo voelt verdriet om de liefde die niet meer is.
BeantwoordenVerwijderenprachtig woorden gegeven aan die herkenbare lijken.
BeantwoordenVerwijderenmooi x
BeantwoordenVerwijderenPrachtig!
BeantwoordenVerwijderen