woensdag 5 november 1997

Aan ’t randje van een inzinking ...

.


Aan ’t randje van


Ik zat in ’t park aan ’t randje van
de vijver en een inzinking
waarom ik mij nog niet verhing
was wel reeds vraag, maar nog geen plan

plots stond er naast mijn rechterbeen
een soort van eend, die zei : Ik ben gans …
Hallo ! – zei ik beleefd – Dag Hans !
Niet Hans ! – sprak hij – Maar gans alleen !

Hoezo ? – vroeg ik toen – Gans alleen !?
want ik dacht steeds dat ik dat was
we bleken dus eenzelfde ras
en eigenlijk met z’n tweeën

even toch, want in de vijver tussen ’t riet
bleef hij vlot drijven, maar ik dus niet.


© bert deben
Antwerpen, 05 november 1997, zittend op een bank in het stadspark.


.

19 opmerkingen:

  1. Nou, maar jij kan het navertellen! Zo!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, ieder kreeg van moeder natuur zijn specialiteit.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. jij dacht even 'ik ben er ook zo'n eendje'

    BeantwoordenVerwijderen
  4. "Zwemles," ik heb het nog zo gezegd: "Niet weg bezuinigen!"

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heerlijk, dat ik deze ooit gemist heb :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. herkenbaar triest, prachtig verwoord

    BeantwoordenVerwijderen
  7. deze kom ik vaak lezen
    heel erg mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Vreemd, maar mij beurt het op Bert :)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Humor is het beste medicijn om neerslachtigheid te verDRIJVEN...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Daarom zorg ik dat ik niet precies naast het randje van een inzinking zit. Zelfs op afstand van een vijverrand.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Prachtig Bert , een doordenkertje

    BeantwoordenVerwijderen