vrijdag 29 januari 2010

Normandië

.
.
Normandië
.
Hier sta ik dan, de tijd voorbij
een kerkhof vol gesneuvelden
maar al wat ik kan zien, ben jij
jouw tengere gestalte, jouw felle blik

de foto’s die ik heb bewaard
herinneringen opgebaard en 
telkens weer naar voor gehaald
je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd

en veel te snel en overhaast
ging alles als een storm weer heen
hier sta ik dan, zo zeer alleen
mijn ogen naar het niets gericht

zo zie ik tussen duizend graven,
alleen maar jouw gezicht.


© bert deben
Normandië, o9 juli 2oo2, voor Frank B. 

 
3de plaats Poëziewedstrijd Bibliotheek Zeeuws Vlaanderen Terneuzen,
gedichtendag 29 januari 2010.
 
Uit het Juryverslag :  “Het gedicht Normandië : Dit is een gedicht dat op eenvoudige woorden stoelt; een gedicht van gewild eenvoudige woordkeus maar tegelijk helder en waarachtig van toon en beleving.  Het kon in feite al enkele decennia eerder geschreven zijn, maar dat is geen minpunt.  Het doet ook niets af aan zijn zeggingskracht. ‘Normandië’ steunt niet op een zuiver rijmend vers en vertoont zelfs enkele kenmerken van latere en dus nieuwere schrijfvormen.  Het verenigt een goede ritmiek met een directe woordkeus en een sobere, tegelijk onmiskenbare gemoedsduiding.” (kwotering 4/5)
.

zondag 24 januari 2010

De 6de nacht


.

De 6de nacht  

.
God was moe en ging toen slapen
maar fantaseerde in dromen verder
over ’t paradijs en al de schapen
die hij zou hoeden als een herder  

doch ondertussen, daar beneden
ging alles snel een eigen gang
en werd de schepper vaag verleden
een nacht van God duurt eeuwen lang  

de mensheid, naar zijn evenbeeld
begon dan zelf maar te creëren
veel meer nog dan men nodig had  

en liefst ook ongelijk verdeeld
waarbij men graag de rest vergat
zodat men die kon domineren.
 

 © bert deben
Antwerpen, zondag 24 januari 2010.
foto: Schoonselhof - © bert deben 2012.
 

donderdag 7 januari 2010

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij



 
Ik heb een ziel die zich verveelt in mij
en alsmaar hoopt om te ontsnappen
naar buiten toe staat zij te grappen
maar diep van binnen wil ze vrij

ik ben voor haar alleen maar muren
met zicht op wat ze zo graag wil
de hemel, zegt ze soms heel stil
daar wil ze mij naartoe besturen

maar ik zit hier zozeer op aarde
zo zwaar van moed dat het haar spijt
dat zij het leven ooit bekoorde

ze ziet in mij geen grote waarde
soms kan ze mij een beetje kwijt
in veertien regels met wat woorden.

 
© bert deben
Antwerpen, donderdag 7 januari 2010.  

.